Rozczarowania i rany Tomasza

«Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę» (J 20, 25). Słowa, którymi Tomasz odpowiada na wiadomość od pozostałych apostołów, są stanowcze. Radość przyjaciół, którzy wołają: «Widzieliśmy Pana!», nie jest wystarczająca, aby uleczyć ranę, jaką męka Jezusa otworzyła w sercu Tomasza. «Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć» (J 11, 16), powiedział właśnie Tomasz w chwili euforii. To prawda, że «człowiek niedojrzały charakteryzuje się tym, że pragnie umrzeć w wielkim stylu za sprawę, a dojrzały tym, że pragnie dla niej pokornie żyć» (Salinger). Każdy z nas, razem z Tomaszem, jest wezwany do przejścia drogi, która od początkowego entuzjazmu prowadzi do pokornej i ...