Przemówienia Papieża Franciszka i Patriarchy Tawadrosa ii

10 maja w audiencji generalnej na placu św. Piotra uczestniczył Patriarcha Tawadros ii , zwierzchnik Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego, Papież Aleksandrii i Patriarcha Stolicy św. Marka. Poniżej publikujemy przemówienie wygłoszone przez Tawadrosa na początku audiencji oraz następujące po nim słowa Papieża Franciszka.

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen! Umiłowany Bracie, Wasza Świątobliwość Papieżu Franciszku, Eminencje, czcigodni Ojcowie, Panie i Panowie!

Pragnę przekazać Waszej Świątobliwości, również w imieniu członków Świętego Synodu i wszystkich instytucji Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego w Egipcie i za granicą, moje życzenia oraz gratulacje z okazji 10. rocznicy Bożego wyboru Waszej Świątobliwości na Papieża i Biskupa Rzymu. Doceniam wszystko, co Wasza Świątobliwość uczynił w tym czasie służby całemu światu we wszystkich dziedzinach, i modlę się, aby Chrystus zachował Waszą Świątobliwość w pełnym zdrowiu i obdarzył błogosławieństwem długiego życia. Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał!

Gdy patrzę teraz na to miejsce, wracam pamięcią do wydarzeń sprzed dziesięciu lat, do tego samego dnia, i przypominam sobie serdeczne uczucie, jakie Wasza Świątobliwość okazał, przyjmując mnie wraz z delegacją Kościoła koptyjskiego podczas mojej pierwszej wizyty, i spędzony razem z Waszą Świątobliwością święty czas, pełen braterskiej miłości, którą Wasza Świątobliwość nas napełnił.

Ta miłość stała się znakiem i mottem, które upamiętniamy co roku w «Dniu Miłości Braterskiej». Rozmawiamy i piszemy do siebie, aby co roku to odnawiać, a jest to dzień, w którym ucieleśniają się chrześcijański duch i miłość, jednocząca nas w służbie Boga i w służbie naszych braci i sióstr w człowieczeństwie, abyśmy mogli urzeczywistniać w sobie to, co powiedział umiłowany Jan: «Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga» (1 J 4, 7).

Wybraliśmy miłość, mimo że idziemy w kierunku przeciwnym do chciwego i egoistycznego świata; przyjęliśmy wyzwanie miłości, której domaga się od nas Chrystus, i będziemy prawdziwymi chrześcijanami, a świat stanie się bardziej ludzki, ponieważ cały świat pozna, że Bóg jest miłością i że to jest Jego najwyższe imię.

Ojcze Święty!

Data ta zbiega się również z 50. rocznicą wizyty Jego Świątobliwości Papieża Szenudy iii u Jego Świątobliwości Papieża Pawła vi , przez co jest ona jeszcze ważniejsza i bardziej znacząca dla relacji między naszymi Kościołami.

Nie pominę podziękowania, z wielką radością, Waszej Świątobliwości za cenną wizytę w Egipcie w 2017 r., która była wielkim błogosławieństwem dla całego Egiptu, kiedy Wasza Świątobliwość powiedział: «Nie jesteśmy sami w tej zachwycającej wędrówce, która, jak w życiu, nie zawsze jest łatwa i jasna. Poprzez nią Bóg pobudza nas, abyśmy szli naprzód, pobudza nas miłość, abyśmy byli odtąd żywym obrazem niebieskiego Jeruzalem».

Podążajmy razem drogą życia, pamiętając, że «obietnicą (...), daną przez Niego samego, jest życie wieczne» (1 J 2, 25), wzajemnie sobie towarzysząc i wspierając się modlitwami, zgodnie z tą obietnicą. Pomimo naszych różnych korzeni i przynależności łączy nas miłość Chrystusa, który w nas mieszka, a zastępy naszych ojców apostołów i świętych otaczają nas i prowadzą.

Przybyliśmy do was w ten błogosławiony poranek z ziemi, na której głosił apostoł Marek, a jego katedra została umiejscowiona w Aleksandrii i była jedną z najstarszych stolic apostolskich na świecie — z ziemi egipskiej. Historia i cywilizacja mówią, że należy ona do natury — jej ojcem jest historia, a matką geografia.

Przybyłem do was z Kościoła koptyjskiego, założonego w starożytności na podstawie proroctwa z Księgi proroka Izajasza: «W ów dzień ołtarz Pana będzie się znajdował pośrodku kraju egipskiego, a przy jego granicy stela na cześć Pana». Został on uświęcony przez pobyt Świętej Rodziny, która pobłogosławiła ziemię od wschodu do zachodu, od północy do południa.

To z Egiptu rozprzestrzenił się i ugruntował chrześcijański monastycyzm wraz ze swoimi świętymi: Antonim, Makarym i Pachomiuszem, inspirując szkołę Aleksandrii, latarnię teologii w historii, która była i nadal jest świętym miejscem modlitwy przed Bogiem. Wierzymy, że jest ona zachowana nie tylko w rękach Boga, ale także w Jego sercu.

Stoję tutaj w miejscu, gdzie głosili apostołowie Paweł i Piotr, i raduję się ze spotkania z wami na tym wspaniałym placu; patrzę na te kolumny, które podtrzymują to miejsce, i wspominam Bożą obietnicę, daną aniołom z Filadelfii: «Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego, i już nie wyjdzie na zewnątrz» (Ap 3, 12). Proszę was wszystkich, abyście dochowali wiary tej obietnicy, by pokonać zło świata ze wszystkimi jego słabościami, jak nauczyli nas nasi ojcowie, i abyście sprostali odpowiedzialności, jaka na nas spoczywa, i żyli jako słodka woń Chrystusa na tym świecie, i gromadzili się dla Jego pokoju.

Chodźmy po tym świecie tak, jak On chodził, śpiewajmy z Dawidem w jego Psalmie: «Moje kroki trzymały się mocno Twoich ścieżek, moje stopy się nie zachwiały» (17, 5), i przyzywajmy dla całego świata pokoju, który przewyższa wszelkie umysły, modląc się, aby dotarł do każdego miejsca i aby był priorytetem dla przywódców i narodów.

Modlę się dziś z Waszą Świątobliwością, aby Bóg wysłuchał naszych modlitw.

Dziękuję wszystkim!

Przemówienie Papieża Franciszka:

Bracia i Siostry!

Z wielką radością witam dziś Waszą Świątobliwość Tawadrosa ii , Papieża Aleksandrii i Patriarchę Stolicy św. Marka, oraz towarzyszącą mu znamienitą delegację.

Jego Świątobliwość Tawadros przyjął moje zaproszenie, aby przybyć do Rzymu i świętować wraz ze mną 50. rocznicę historycznego spotkania Papieża Pawła vi i Papieża Szenudy iii w 1973 r. Było to pierwsze spotkanie Biskupa Rzymu z Patriarchą Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego, które zakończyło się podpisaniem pamiętnej wspólnej deklaracji chrystologicznej, właśnie 10 maja. Na pamiątkę tego wydarzenia Jego Świątobliwość Tawadros odwiedził mnie po raz pierwszy 10 maja przed dziesięciu laty, kilka miesięcy po swoim i moim wyborze, i zaproponował, aby każdego 10 maja obchodzić «Dzień przyjaźni koptyjsko-katolickiej», który od tamtej pory obchodzimy co roku.

Dzwonimy do siebie, przesyłamy sobie pozdrowienia i pozostajemy dobrymi braćmi, nie kłóciliśmy się!

Drogi przyjacielu i bracie Tawadrosie, dziękuję za przyjęcie mojego zaproszenia z okazji tej podwójnej rocznicy i modlę się, aby światło Ducha Świętego oświetliło wizytę Waszej Świątobliwości w Rzymie, ważne spotkania, które Wasza Świątobliwość tu odbędzie, a zwłaszcza nasze osobiste rozmowy. Serdecznie dziękuję za zaangażowanie Waszej Świątobliwości na rzecz umacniającej się przyjaźni między Koptyjskim Kościołem Ortodoksyjnym a Kościołem katolickim.

Wasza Świątobliwość, drodzy biskupi i wszyscy przyjaciele, wraz z wami błagam Boga Wszechmogącego, przez wstawiennictwo świętych i męczenników Kościoła koptyjskiego, aby pomógł nam wzrastać w komunii, w jednej i świętej więzi wiary, nadziei i chrześcijańskiej miłości. A mówiąc o męczennikach Kościoła koptyjskiego, którzy są również naszymi, chcę wspomnieć o tych, którzy ponieśli męczeńską śmierć na libijskiej plaży i zostali uznani za męczenników kilka lat temu.

Proszę wszystkich tu obecnych o modlitwę do Boga, aby pobłogosławił wizytę Papieża Tawadrosa w Rzymie i chronił cały Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. Niech ta wizyta coraz bardziej przybliża nas do błogosławionego dnia, kiedy będziemy jednością w Chrystusie! Dziękuję.

Do Polaków:

Serdecznie pozdrawiam polskich pielgrzymów, a szczególnie lekarzy, którzy dzięki diecezji tarnowskiej w najbliższych tygodniach będą ratować życie kobiet i matek w Republice Środkowoafrykańskiej. Św. Franciszek Ksawery uczy nas, że głoszenie Ewangelii na peryferiach świata zawsze idzie w parze z pomocą medyczną i edukacyjną. Tego wsparcia, a także naszej modlitwy o pokój potrzebuje też umęczona Ukraina. Uczestnicząc w nabożeństwach majowych, odmawiając różaniec, pamiętajcie szczególnie o doświadczonych wojną kobietach i dzieciach. Z serca wam błogosławię!