«Policzek» od rzeczywistości

«Pozwólcie się spoliczkować rzeczywistości». Słowa te wypowiedział Papież Franciszek — podczas wizyty w Palazzo Pio, siedzibie mediów watykańskich — do redakcji «L’Osservatore Romano», którą odwiedził 24 maja. Był to poranek pełen silnych emocji, momentów, których nie zapomnimy. Niezwykle sugestywne było spotkanie w sali konferencyjnej gazety, gdzie Papież zobaczył, jak każdego ranka dziennik ten jest tworzony przez redakcję. «Około godziny 9. rano zbieramy się, aby zdecydować, które wiadomości umieścimy na stronach — wyjaśnił redaktor naczelny Piero Di Domenicantonio — zawsze gotowi zmienić układ, gdy nadchodzą nowe informacje. Rzeczywistość zawsze nas zaskakuje». «To bardzo piękne — powiedział Papież — nasze idee to jedno, a czym innym jest rzeczywistość, która jest silniejsza, większa». Po czym dodał: «Pozwólcie się spoliczkować rzeczywistości», wykonując gest wymierzania policzka. Katolicka pisarka Flannery O’Connor mówiła, że dobra książka to taka, która policzkując czytelnika, zmusza go do obrócenia twarzy o kilka stopni, a więc do spojrzenia na świat z innej perspektywy. Dotyczy to również dobrej gazety. Spoliczkowani przez rzeczywistość, która burzy nasze schematyczne myślenie, powinniśmy, jako dobrzy dziennikarze, spoliczkować z kolei czytelnika, pozwalając mu spojrzeć w nowy, świeży, nieznany i niezwykły sposób na rzeczywistość, która zawsze nas zaskakuje. To uchroniłoby nas od «oczywistości», która prowadzi do cynizmu. Samo przejście Papieża Franciszka po pokojach i korytarzach redakcji mediów watykańskich pozwoliło odczuć podmuch świeżego powietrza, podobny do «silnego» wiatru z Pięćdziesiątnicy. Smaga on skórę i wyrywa nas z odrętwienia przyzwyczajeń, które dla tego, kto wykonuje codzienną pracę, są zawsze najpoważniejszym niebezpieczeństwem («funkcjonalizm jest zabójczy» — powiedział Papież na zakończenie wizyty w Sali Marconiego), ryzykiem wygaszającym siłę powołania właściwą dla naszego przekazu, które jest przede wszystkim służbą misji Kościoła. Dziękujemy, Ojcze Święty, za to, że tu byłeś, blisko nas i pośród nas, za obudzenie nas i — po ojcowsku — ożywienie powiewem twojej obecności.

Andrea Monda