Powołanie: łaska i misja

Drodzy Bracia i Siostry, umiłowana Młodzieży!

Już po raz sześćdziesiąty obchodzimy Światowy Dzień Modlitw o Powołania, ustanowiony przez św. Pawła vi w 1964 r., podczas Powszechnego Soboru Watykańskiego ii . Ta opatrznościowa inicjatywa ma na celu pomóc członkom ludu Bożego, osobiście i we wspólnocie, odpowiedzieć na powołanie i na misję, jakie Pan powierza każdemu w dzisiejszym świecie, z jego ranami i nadziejami, wyzwaniami i osiągnięciami.

W tym roku proponuję wam refleksję i modlitwę którym będzie przewodził temat «Powołanie: łaska i misja». Jest to cenna okazja, aby ze zdumieniem odkryć na nowo, że powołanie Pana jest łaską, jest bezinteresownym darem, a jednocześnie jest zobowiązaniem do pójścia, do wychodzenia, żeby nieść Ewangelię. Jesteśmy powołani do wiary dającej świadectwo, która silnie łączy życie łaską, poprzez sakramenty i kościelną komunię, z apostolstwem w świecie. Chrześcijanin, ożywiany Duchem, jest gotowy na wyzwania, jakie stawiają peryferie egzystencjalne, i jest wrażliwy na ludzkie dramaty, pamiętając zawsze, że misja jest dziełem Boga i nie pełni się jej samemu, ale w kościelnej komunii, razem z braćmi i siostrami, pod przewodnictwem pasterzy. To bowiem od zawsze i na zawsze jest marzeniem Boga: abyśmy żyli z Nim w komunii miłości.

«Wybrani przed założeniem świata»

Apostoł Paweł roztacza przed nami wspaniałą perspektywę: w Chrystusie Bóg Ojciec «wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli» (Ef  1, 4-5). Są to słowa, które pozwalają nam zobaczyć życie w jego pełnym znaczeniu: Bóg «poczyna» nas na swój obraz i podobieństwo i chce, abyśmy byli Jego dziećmi — zostaliśmy stworzeni przez Miłość, z miłości i z miłością, i zostaliśmy stworzeni, by miłować.

W trakcie naszego życia to powołanie, wpisane w głębię naszej istoty i niosące w sobie tajemnicę szczęścia, dociera do nas, dzięki działaniu Ducha Świętego, zawsze w nowy sposób. Oświeca ono naszą inteligencję, umacnia naszą wolę, napełnia nas zachwytem i rozpala nasze serca. Czasami pojawia się w sposób wręcz niespodziewany. Tak stało się ze mną 21 września 1953 r. — gdy udawałem się na doroczne święto uczniowskie, poczułem przynaglenie, by wejść do kościoła i się wyspowiadać. Tamten dzień zmienił moje życie i naznaczył je piętnem, które pozostaje do dziś. Jednakże Boże wezwanie do złożenia daru z siebie przychodzi stopniowo, poprzez pewien proces — w zetknięciu z sytuacją ubóstwa, w chwili modlitwy, za sprawą jasnego świadectwa Ewangelii, poprzez lekturę, która otwiera nasze umysły, gdy słuchamy Słowa Bożego i czujemy, że jest ono skierowane właśnie do nas, lub też dzięki radzie brata lub siostry, którzy nam towarzyszą, albo w czasie choroby czy żałoby... Pomysłowość Boga, który nas powołuje, jest nieskończona.

A Jego inicjatywa i Jego darmowy dar czekają na naszą odpowiedź. Powołanie jest «przeplataniem się wyboru Boga i ludzkiej wolności» (1), jest relacją dynamiczną i pobudzającą, w której rozmówcami są Bóg i ludzkie serce. Dar powołania jest więc niczym boskie ziarno, które kiełkuje w glebie naszego życia, otwiera nas na Boga i otwiera nas na innych, abyśmy dzielili się z nimi znalezionym skarbem. Oto podstawowa struktura tego, co rozumiemy pod pojęciem powołania: Bóg powołuje miłując, a my, wdzięczni, odpowiadamy miłując. Odkrywamy, że jesteśmy synami i córkami umiłowanymi przez tego samego Ojca, a siebie nawzajem uznajemy za braci i siostry. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, kiedy wreszcie wyraźnie «zobaczyła» tę rzeczywistość, wykrzyknęła: «Nareszcie znalazłam moje powołanie, moim powołaniem jest miłość! Tak, znalazłam swoje miejsce w Kościele… W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością!» (2).

«Jestem misją na tej ziemi»

Boże powołanie, jak powiedzieliśmy, zawiera w sobie posłanie. Nie ma powołania bez misji. I nie ma szczęścia ani pełnej realizacji siebie bez ofiarowania innym nowego życia, które znaleźliśmy. Boże wezwanie do miłości jest doświadczeniem, którego nie można przemilczeć. «Biada mi (...), gdybym nie głosił Ewangelii!», wołał św. Paweł (1 Kor 9, 16). Natomiast Pierwszy List św. Jana zaczyna się w następujący sposób: «To, cośmy usłyszeli, co ujrzeliśmy, na co patrzyliśmy i czego dotykaliśmy — to znaczy, Słowo, które stało się ciałem — głosimy także wam, aby radość nasza była pełna» (por. 1, 1-4).

Pięć lat temu w adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate zwracałem się do każdego ochrzczonego i każdej ochrzczonej słowami: «Także ty powinieneś pojmować całe swe życie jako misję» (n. 23). Tak, ponieważ każdy z nas, bez wyjątku, może powiedzieć: «Ja jestem misją na tej ziemi, i dlatego znajduję się na tym świecie» (adhort. apost. Evangelii gaudium, 273).

Wspólną misją wszystkich nas, chrześcijan, jest świadczenie z radością, w każdej sytuacji, postawą i słowem, o tym, czego doświadczamy, przebywając z Jezusem i w Jego wspólnocie, którą jest Kościół. A to przekłada się na uczynki materialnego i duchowego miłosierdzia, na gościnny i łagodny styl życia, zdolny do bliskości, współczucia i czułości, na przekór kulturze odrzucania i obojętności. Bycie bliźnim, niczym Miłosierny Samarytanin (por. Łk 10, 25-37), pozwala zrozumieć «sedno» powołania chrześcijańskiego — naśladowanie Jezusa Chrystusa, który przyszedł, żeby służyć, a nie po to, aby Jemu służono (por. Mk 10, 45).

To zaangażowanie misyjne nie wynika jedynie z naszych zdolności, zamiarów czy planów, ani też z naszej woli, czy nawet z wysiłku wkładanego w praktykowanie cnót, ale z głębokiego doświadczenia Jezusa. Tylko wtedy możemy stać się świadkami Kogoś, Życia, i to czyni nas «apostołami». Wtedy rozpoznajemy siebie «jako naznaczonych ogniem przez tę misję oświecania, błogosławienia, ożywiania, podnoszenia, uzdrawiania, wyzwalania» (adhort. apost. Evangelii gaudium, 273).

Ewangeliczną ikoną tego doświadczenia są dwaj uczniowie z Emaus. Po spotkaniu z Jezusem zmartwychwstałym zwierzają się sobie nawzajem: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» (Łk 24, 32). W nich możemy zobaczyć, co to znaczy mieć «pałające serca, stopy w drodze» (3). Taką nadzieję pokładam również w najbliższych Światowych Dniach Młodzieży w Lizbonie, na które czekam z radością, a których temat brzmi: «Maryja wstała i poszła z pośpiechem» (Łk 1, 39). Niech każdy i każda czuje się wezwany, by wstać i pójść z pośpiechem, z pałającym sercem!

Wezwani razem: powołani

Ewangelista Marek opowiada o chwili, kiedy Jezus wezwał do siebie dwunastu uczniów, każdego po imieniu. Ustanowił ich, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, by leczyli choroby i wypędzali złe duchy (por. Mk 3, 13-15). Pan kładzie w ten sposób fundamenty pod swoją nową Wspólnotę. Tych Dwunastu pochodziło z różnych środowisk społecznych i zawodów, a nie należeli oni do najważniejszych kategorii. Ewangelie mówią nam też o innych powołaniach, jak powołanie siedemdziesięciu dwóch uczniów, których Jezus posyła po dwóch (por. Łk 10, 1).

Kościół to właśnie Ekklesía  — ten grecki termin oznacza: zgromadzenie osób wezwanych, powołanych, aby tworzyć wspólnotę uczniów i uczennic misjonarzy Jezusa Chrystusa, zobowiązanych do dzielenia się Jego miłością (por. J 13, 34; 15, 12) i do szerzenia jej wśród wszystkich, aby nadeszło królestwo Boże.

W Kościele wszyscy jesteśmy sługami i służebnicami, stosownie do różnych powołań, charyzmatów i posług. Powołanie do daru z siebie w miłości, wspólne dla wszystkich, rozwija się i realizuje w życiu świeckich chrześcijan, zaangażowanych w budowanie rodziny jako małego Kościoła domowego i w odnawianie różnych środowisk społecznych zaczynem Ewangelii; w świadectwie konsekrowanych mężczyzn i kobiet, wszystkich oddanych Bogu dla braci i sióstr jako zapowiedź królestwa Bożego; w wyświęconych szafarzach (diakonach, prezbiterach, biskupach), ustanowionych dla posługi Słowa, modlitwy i komunii świętego ludu Bożego. Każde poszczególne powołanie w Kościele w pełni ujawnia swą prawdę i bogactwo tylko w relacji ze wszystkimi pozostałymi powołaniami. W tym sensie Kościół jest symfonią powołaniową, w której wszystkie powołania są harmonijnie zjednoczone i odrębne i razem «wyruszają», aby promieniować w świecie nowym życiem królestwa Bożego.

Łaska i misja: dar i zadanie

Drodzy bracia i siostry, powołanie jest darem i zadaniem, źródłem nowego życia i prawdziwej radości. Niech inicjatywy modlitewne i animacyjne, związane z tym Dniem, wzmocnią wrażliwość powołaniową w naszych rodzinach, wspólnotach parafialnych i wspólnotach życia konsekrowanego, stowarzyszeniach i ruchach kościelnych. Niech Duch zmartwychwstałego Pana przebudzi nas z apatii i obdarzy współczuciem i empatią, abyśmy każdego dnia żyli odrodzeni jako dzieci Boga Miłości (por. 1 J 4, 16) i sami byli kreatywni w miłości — zdolni do niesienia życia wszędzie, szczególnie tam, gdzie panują wykluczenie i wyzysk, nędza i śmierć. Aby obszary miłości mogły się poszerzać (4), a Bóg coraz bardziej królował w tym świecie.

Niech w tej drodze towarzyszy nam modlitwa ułożona przez św. Pawła vi na i Światowy Dzień Modlitw o Powołania, 11 kwietnia 1964 r.:

«O Jezu, Boski Pasterzu dusz, który powołałeś Apostołów, aby ich uczynić rybakami ludzi, pociągnij ku Sobie gorące i szlachetne dusze młodych, aby uczynić ich Twoimi naśladowcami i sługami; uczyń ich uczestnikami Twojego pragnienia powszechnego odkupienia, (…) otwórz przed nimi horyzonty całego świata, (…) ażeby, odpowiadając na Twoje wołanie, przedłużali tu, na ziemi, Twoją misję, budowali Twoje Ciało Mistyczne, którym jest Kościół, i byli 'solą ziemi' i 'światłością świata' (Mt 5, 13)».

Niech wam towarzyszy i chroni was Maryja Dziewica. Z moim błogosławieństwem.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 30 kwietnia
2023 r., w iv Niedzielę Wielkanocną

 FRANCISZEK

Przypisy

1.  Dokument końcowy xv Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów (2018 r.), na temat: «Młodzi, wiara i rozeznawanie powołania», n. 78.

2.  Rękopis B, zapisany podczas jej ostatnich rekolekcji (wrzesień 1896 r.), w: Dzieje duszy, Kraków 1984, s. 192.

3. Por. Orędzie na 97. Światowy Dzień Misyjny (6 stycznia 2023 r.).

4. «Dilatentur spatia caritatis»: św. Augustyn, Mowa 69: pl 5, 440. 441.