Nowi członkowie Kolegium Kardynalskiego

Arthur Roche

Urodził się 6 marca 1950 r. w Batley Carr, w West Yorkshire (Wielka Brytania). Po studiach w Chester, Valladolid i na Papieskim Uniwersytecie Comillas w Madrycie 19 lipca 1975 r. otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Leeds. Pełnił początkowo posługę w parafii w Barnsley, po czym został sekretarzem osobistym biskupa Leeds; był także kapelanem w tamtejszej St. John Bosco School i wicekanclerzem diecezji; w 1989 r. został proboszczem parafii St. Wilfrid’s w Leeds. W 1991 r. został wysłany do Rzymu na dalsze studia; na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim uzyskał dyplom z teologii duchowości. Przez cztery lata był kierownikiem duchowym w Kolegium Angielskim w Rzymie. Po powrocie do ojczyzny w 1996 r. został wybrany sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Anglii i Walii. 12 kwietnia 2001 r. został mianowany biskupem pomocniczym w archidiecezji westminsterskiej (tyt. Rusticiana). Sakrę przyjął 10 maja tegoż roku. 16 lipca 2002 r. Jan Paweł ii mianował go biskupem koadiutorem w Leeds; diecezję tę objął 7 kwietnia 2004 r. Na zawołanie wybrał słowa: «Duc in altum». W 2012 r. Benedykt xvi mianował go sekretarzem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów i podniósł do godności arcybiskupa. W 2014 r. został członkiem Papieskiej Rady Kultury; 27 maja 2021 r. Papież Franciszek mianował go prefektem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. 11 grudnia 2021 r. został wybrany na członka Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, a 13 lipca 2022 r. — na członka Dykasterii ds. Biskupów. Papież przydzielił mu diakonię św. Saby.

Lazzaro You Heung-sik

Urodził się 17 listopada 1951 r. w Nonsan (Republika Korei). W 1969 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Katolickim w Seulu, przerwane obowiązkową służbą wojskową, które ukończył w 1974 r. Od 1976 r. do 1983 r. kontynuował formację w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, zakończoną doktoratem z teologii dogmatycznej. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 grudnia 1979 r. i został inkardynowany do diecezji Daejeon. Po powrocie do ojczyzny w 1983 r. był wikariuszem w katedrze w Daejeon, następnie dyrektorem domu rekolekcyjnego przy sanktuarium Solmoe, dyrektorem Centrum Edukacji Katolickiej w Daejeon. Od 1994 r. był kierownikiem duchowym i wykła-dowcą na Uniwersytecie Katolickim w Daejeon; od 1998 r. kierował tą uczelnią. 24 czerwca 2003 r. Jan Paweł ii mianował go biskupem koadiutorem diecezji Deajeon. Sakrę otrzymał 19 sierpnia tegoż roku. Na zawołanie biskupie wybrał słowa: «Lux mundi». W 2005 r. objął urząd ordynariusza tej diecezji. W ramach Konferencji Episkopatu Korei pełnił różne funkcje, m.in. był przewodniczącym Komitetu ds. duszpasterstwa migrantów i obcokrajowców mieszkających w Korei, specjalnej Komisji ds. promowania beatyfikacji i kanonizacji, Komitetu ds. duszpasterstwa młodzieży, członkiem Komisji ds. misji i duszpasterstwa, dyrektorem Katolickiej Konferencji Korei, przewodniczącym Komitetu ds. sprawiedliwości i pokoju, Komisji do spraw społecznych, sekretarzem Konferencji Episkopatu Korei i jej dyrektorem wykonawczym. W 2004 r. został członkiem Papieskiej Rady «Cor Unum». Czterokrotnie odbywał podróże do Korei Północnej w celu niesienia pomocy humanitarnej. 11 czerwca 2021 r. Franciszek mianował go prefektem Kongregacji ds. Duchowieństwa, przyznając mu jednocześnie tytuł arcybiskupa-biskupa seniora Daejeonu. 11 grudnia 2021 r. został członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, a w czerwcu 2022 r. Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Od 13 lipca 2022 r. jest również członkiem Dykasterii ds. Biskupów. Papież przydzielił mu diakonię Jezusa Dobrego Pasterza alla Montagnola.

Fernando Vérgez Alzaga lc

Urodził się 1 marca 1945 r. w Salamance (Hiszpania). W 1954 r. wstąpił do Legionistów Chrystusa; 25 grudnia 1965 r. złożył śluby wieczyste; 26 listopada 1969 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W 1967 r. uzyskał licencjat z filozofii, a w 1971 r. z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim; w 1973 r. — dyplom Szkoły Archiwistycznej przy Tajnym Archiwum Watykańskim. W 1972 r. rozpoczął służbę Stolicy Apostolskiej w Kongregacji ds. Zakonów i Instytutów Świeckich; w 1984 r. został przeniesiony do Papieskiej Rady ds. Świeckich; w 2004 r. został mianowany kierownikiem biura sekcji zwyczajnej Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej; w 2008 r. — dyrektorem Telekomunikacji Gubernatoratu Państwa Watykańskiego. 30 sierpnia 2013 r. Papież Franciszek mianował go sekretarzem generalnym Gubernatoratu; 15 października tego samego roku podniósł go do godności biskupiej (tyt. Villamagna di Proconsolare). Sakrę otrzymał 15 listopada. Na zawołanie biskupie wybrał słowa: «Christus in vobis spes gloriae». W 2020 r. został członkiem nowo utworzonej Komisji Spraw Zastrzeżonych. 8 września 2021 r. Papież Franciszek mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego i Gubernatoratu i przyznał tytuł arcybiskupa ad personam. Papież przydzielił mu diakonię Najświętszej Maryi Panny od Wykupu Niewolników i św. Hadriana w Villa Albani.

Jean-Marc Aveline

Urodził się 26 grudnia 1958 r. w Sidi-Bel-Abbès, w diecezji orańskiej (Algieria). W 1977 r. wstąpił do międzydiecezjalnego seminarium w Awinionie, następnie kontynuował studia w Paryżu w Instytucie Katolickim i na Sorbonie; w 2000 r. uzyskał doktorat z teologii. 3 listopada 1984 r. został wyświęcony na kapłana i inkardynowany do archidiecezji marsylskiej. Był m.in. wykładowcą teologii dogmatycznej i kierownikiem studiów w międzydiecezjalnym seminarium w Marsylii, pełnił posługę duszpasterską w parafii św. Marcelego w Marsylii, był m.in. wikariuszem biskupim ds. formacji stałej i członkiem zespołu duszpasterskiego marsylskiej parafii św.św. Piotra i Pawła, kierownikiem diecezjalnej służby na rzecz powołań, delegatem diecezjalnym ds. seminarzystów; założycielem i dyrektorem Instytutu Nauk i Teologii Religii w Marsylii, dyrektorem Instytutu św. Jana, a także wykładowcą na Wydziale Teologii Uniwersytetu Katolickiego w Lyonie. Od 2007 r. — wikariuszem generalnym Marsylii. W latach 2008-2013 był konsultorem w Papieskiej Radzie ds. Dialogu Międzyreligijnego. 19 grudnia 2013 r. został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji marsylskiej (tyt. Simidicca). Sakrę przyjął 26 stycznia 2014 r. Na swoje zawołanie wybrał słowa: «Fiat mihi secundum verbum tuum». 8 sierpnia 2019 r. Papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Marsylii. W lipcu 2020 r. włączył go do grona członków Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego, a w lipcu 2022 r. — Kongregacji ds. Biskupów. Ojciec Święty przydzielił mu kościół tytularny Najświętszej Maryi Panny ai Monti.

Peter Ebere Okpaleke

Urodził się 1 marca 1963 r. w Amesi, w stanie Anambra (Nigeria). W 1982 r. wstąpił do seminarium w Isuaniocha. Naukę kontynuował w seminariach w Ikot-Ekpene i w Enugu. 22 sierpnia 1992 r. przyjął święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Awka. W następnych latach pełnił rozmaite funkcje: m.in. był zastępcą sekretarza biskupa i administratorem finansowym diecezji Awka, kanclerzem diecezjalnym. W latach 1997-1999 kontynuował studia w Katolickim Instytucie Afryki Zachodniej w Port Harcourt; przez następne dwa lata pełnił posługę w kapelanii Uniwersytetu Nnamdi Azikiwe w Awce; w latach 1999-2002 studiował prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie św. Krzyża w Rzymie. 7 grudnia 2012 r. Papież Benedykt xvi mianował go biskupem Ahiary — część tamtejszego duchowieństwa i wiernych kontestowała ten wybór, głównie ze względu na jego przynależność etniczną do Igbo i pochodzenie ze stanu Anambra, a nie z terytorium tej diecezji. Z tego powodu zmuszony był odroczyć przyjęcie sakry — co nastąpiło 21 maja 2013 r. poza Ahiarą. Na zawołanie biskupie wybrał słowa: «Veni Sancte Spiritus». W związku z zaistniałą sytuacją interweniował Papież Franciszek, który m.in. mianował administratora apostolskiego; w lutym 2018 r. przyjął rezygnację biskupa Okpaleke, natomiast 5 marca 2020 r. mianował go pierwszym biskupem nowo erygowanej diecezji Ekwulobia. Papież przydzielił mu kościół tytularny kościół Świętych Męczenników z Ugandy w Poggio Ameno.

Leonardo Ulrich Steiner ofm

Urodził się 6 listopada 1950 r. w Forquilhinha, w stanie Santa Catarina (Brazylia). W 1963 r. wstąpił do franciszkańskiego seminarium św. Antoniego w Agudos. Po jego ukończeniu wstąpił w 1972 r. do prowincji franciszkańskiej Niepokalanego Poczęcia w São Paulo, a w 1973 r. przeniósł się do Petrópolis, gdzie przez pięć lat studiował w Instytucie Filozofii i Teologii. 2 sierpnia 1976 r. złożył śluby zakonne w Zakonie Braci Mniejszych, 21 stycznia 1978 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pełnił m.in. posługę mistrza postulantów w Guaratinguetá, był wykładowcą i konsultantem ds. formacji w seminarium w Agudos, pełnił również posługę duszpasterską w parafii św. Pawła Apostoła. W 1995 r. podjął studia na Papieskim Uniwersytecie Antonianum, zakończone doktoratem z filozofii. Po powrocie do Brazylii, w 2003 r., pełnił posługę wikariusza w parafii Senhor Bom Jesus dos Perdões oraz wykładał na Wydziale Filozofii w Instytucie św. Bonawentury w Kurytybie. 2 lutego 2005 r. Jan Paweł ii mianował go ordynariuszem prałatury São Félix; sakrę biskupią otrzymał 16 kwietnia tegoż roku. Na zawołanie wybrał słowa: «Verbum caro factum est». W ramach Krajowej Konferencji Episkopatu Brazylii był m.in. członkiem Komisji duszpasterskiej ds. kapłanów i życia konsekrowanego, później został także sekretarzem generalnym Konferencji — funkcję tę pełnił do 2019 r. 21 września 2011 r. Benedykt xvi mianował go biskupem pomocniczym w archidiecezji Brasilii (tyt. Tisiduo). 27 listopada 2019 r. Papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Manaus, w Amazonii — ingres odbył 31 stycznia 2020 r. Jest przewodniczącym specjalnej Komisji ds. Amazonii w Konferencji Episkopatu Brazylii, a także wiceprzewodniczącym Kościelnej Konferencji Amazonii, utworzonej w 2020 r. po Synodzie Biskupów poświęconym regionowi panamazońskiemu, który odbył się w Watykanie w 2019 r. Papież przydzielił mu kościół tytularny św. Leonarda z Porto Maurizio w Acilia.

Filipe Neri António Sebastião do Rosário Ferrão

Urodził się 20 stycznia 1953 r. w Aldonie (terytorium Goa; Indie). Wstąpił do seminarium niższego w Saligao, następnie studiował w papieskim seminarium w Punie. Święcenia kapłańskie przyjął 28 października 1979 r. W ramach posługi kapłańskiej pełnił m.in. funkcje: wikariusza parafii Salvador do Mundo, później w Chinchinim; był także prefektem i wykładowcą w niższym seminarium Matki Bożej w Saligao; kierownikiem Komisji ds. powołań duchowieństwa diecezjalnego. Na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum w Rzymie uzyskał licencjat z teologii biblijnej, następnie w Międzynarodowym Instytucie Lumen Vitae w Brukseli — licencjat z katechetyki. Po powrocie do kraju został mianowany dyrektorem diecezjalnego Ośrodka ds. Apostolstwa Świeckich; był m.in. konsultorem kościelnym St. Luke’s Medical Guild; wikariuszem biskupim w archidiecezji Goa. 20 grudnia 1993 r. Papież Jan Paweł ii mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Goa i Damanu (tyt. Vanariona). Sakrę przyjął 10 kwietnia 1994 r. Jego zawołanie w języku konkani brzmi: «Tim sogllim ek zaum» (Aby wszyscy byli jedno). W Konferencji Episkopatu Indii pełnił m.in. funkcje przewodniczącego Komisji ds. sprawiedliwości, pokoju i rozwoju oraz Komisji ds. świeckich; był przewodniczącym Komitetu ds. katechezy Regionu Zachodniego; również wiceprzewodniczącym, a później przewodniczącym Konferencji Episkopatu. 12 grudnia 2003 r. Papież Jan Paweł ii mianował go arcybiskupem Goa i Damanu, przyznając honorowy tytuł patriarchy Indii Wschodnich. Jego ingres odbył się 21 marca 2004 r. Papież Franciszek przydzielił mu kościół tytularny Najświętszej Maryi Panny in Via.

Robert Walter McElroy

Urodził się 5 lutego 1954 r. w San Francisco (Stany Zjednoczone Ameryki). Po studiach z zakresu historii na Uniwersytecie Harvarda oraz specjalizacji z historii Ameryki na Uniwersytecie Stanforda wstąpił do Seminarium św. Patryka dla archidiecezji San Francisco. Święcenia kapłańskie otrzymał 12 kwietnia 1980 r.; następnie został inkardynowany do archidiecezji San Francisco, gdzie pełnił posługę wikariusza w parafii św. Cecylii, a także sekretarza osobistego abpa Johna R. Quinna. W 1985 r. na jego życzenie podjął dalsze studia — z dziedziny nauki społecznej Kościoła — w Berkeley, następnie studiował w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii moralnej; później doktora nauk politycznych na Uniwersytecie Stanforda. Pełnił funkcje m.in. wikariusza parafii św. Piusa w Redwood City, wykładał naukę społeczną Kościoła w seminarium św. Patryka w Menlo Park; był wikariuszem generalnym; proboszczem parafii św. Grzegorza; wykładowcą teologii moralnej na Uniwersytecie San Francisco. W 1996 r. został mianowany prałatem honorowym Jego Świątobliwości. 6 lipca 2010 r. Benedykt xvi mianował go biskupem pomocniczym San Francisco i przydzielił stolicę tytularną Gemelle di Bizacena; sakrę biskupią otrzymał 7 września tegoż roku. Na swoje zawołanie biskupie wybrał słowa «Dignitatis humanae». 3 marca 2015 r. Papież Franciszek mianował go biskupem diecezji San Diego ( usa ). Jest przewodniczącym Konferencji Episkopatu Kalifornii. Szczególnie uwrażliwiony jest na kwestie troski o świat stworzony, rozbrojenia, przyjmowania i integracji, zwłaszcza w odniesieniu do zjawiska migracji. Papież przydzielił mu kościół tytularny San Frumenzio ai Prati Fiscali.

Virgilio do Carmo da Silva sdb

Urodził się 27 listopada 1967 r. w Venilale, w diecezji Baucau (Timor Wschodni). Po nauce w szkołach salezjańskich w Fantumace wstąpił w 1990 r. do Towarzystwa św. Franciszka Salezego. Został wysłany na studia filozoficzne i teologiczne do Manili. Tam 19 marca 1997 r. złożył śluby wieczyste, a 18 grudnia 1998 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pełnił m.in. funkcje formatora nowicjuszy, później ekonoma domu formacyjnego i wikariusza parafialnego w Venilale. W 2005 r. podjął studia w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim, gdzie uzyskał licencjat z zakresu duchowości. Po powrocie do ojczyzny w 2007 r. został mistrzem nowicjatu, następnie dyrektorem domu salezjańskiego i Don Bosco Technical High School w Fantumace. 30 stycznia 2016 r. Papież Franciszek mianował go biskupem diecezji Díli. Sakrę otrzymał 19 marca tegoż roku. Jego zawołanie biskupie to: «Ad Deum Patrem Omnipotentem». 11 września 2019 r., po wyniesieniu tej diecezji do rangi metropolii, został pierwszym arcybiskupem metropolitą Díli. Papież przydzielił mu kościół tytularny św. Alberta Wielkiego.

Oscar Cantoni

Urodził się 1 września 1950 r. w Lenno, w prowincji Como (Włochy). W 1970 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Como. 28 czerwca 1975 r. otrzymał święcenia kapłańskie w rodzimej diecezji. Powierzono mu funkcję kierownika Diecezjalnego Ośrodka Powołań; następnie był współpracownikiem duszpasterskim w parafii Najświętszej Maryi Królowej w Muggiò; kapelanem w tamtejszym Kolegium św. Klary; nauczycielem religii w Istituto Caio Plinio w Como; kierownikiem duchowym w seminarium; delegatem biskupa ds. Ordo Virginum. W 2000 r. został mianowany prałatem honorowym Jego Świątobliwości. W latach 2003-2005 był wikariuszem biskupim ds. duchowieństwa Como. 25 stycznia 2005 r. Jan Paweł ii mianował go biskupem Cremy; sakrę otrzymał 5 marca tegoż roku. 4 października 2016 r. Papież Franciszek mianował go biskupem diecezji Como. Jako członek Komisji episkopatu ds. duchowieństwa i życia konsekrowanego pełnił funkcję wizytatora seminariów i delegata krajowego Ordo Virginum. W Radzie Konferencji Episkopatów Europy jest członkiem Komisji ds. powołań. W 2020 r. został mianowany członkiem Dykasterii ds. Biskupów. Papież przydzielił mu kościół tytularny Najświętszej Maryi Panny «Regina Pacis» w Monte Verde.

Anthony Poola

Urodził się 15 listopada 1961 r. w Chindhukur, w diecezji Kurnool (Indie). Wywodzi się z dalitów, czyli najniższej z indyjskich kast. Ukończył studia filozoficzne i teologiczne w wyższym seminarium w Bangalurze. Święcenia kapłańskie przyjął 20 lutego 1992 r., został inkardynowany do diecezji Cuddapah. Przez kolejne dziewięć lat pełnił posługę duszpasterską w parafiach. W latach 2001-2003 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie m.in. odbywał studia z zakresu edukacji pastoralno-klinicznej i teologii. Po powrocie do ojczyzny pełnił funkcje m.in. konsultora, sekretarza ds. edukacji, zastępcy administratora szkół diecezjalnych, koordynatora, a następnie dyrektora Christian Foundation for Children and Aging. 8 lutego 2008 r. został mianowany przez Benedykta xvi biskupem Kurnool, sakrę przyjął 19 kwietnia tegoż roku. Na swoje zawołanie wybrał słowa: «Good news to the poor» (Dobra nowina dla ubogich). 19 listopada 2020 r. Papież Franciszek mianował go metropolitą Hajdarabadu.

W jego pracy duszpasterskiej jedno z ważniejszych miejsc zajmuje edukacja ubogich dzieci. Jego pasją jest muzyka, napisał i nagrał kilka piosenek religijnych w swoim ojczystym języku telugu. Papież przyznał mu kościół tytularny Świętych Pierwszych Męczenników przy Via Aurelia Antica.

Paulo Cézar Costa

Urodził się 20 lipca 1967 r. w Valença, w stanie Rio de Janeiro (Brazylia). Ukończył studia filozoficzne w seminarium w Petrópolis oraz teologiczne w Wyższym Instytucie Teologicznym archidiecezji São Sebastião do Rio de Janeiro. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 grudnia 1992 r. W latach 1996-2001 studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat i doktorat z teologii dogmatycznej. Po powrocie do kraju w 2002 r. rozpoczął pracę w jednej z parafii. W kolejnych latach był wykładowcą na wydziale teologii Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Rio de Janeiro, później pełnił funkcję rektora seminarium międzydiecezjalnego oraz dyrektora Instytutu Filozofii i Teologii w Nova Iguaçu. 24 listopada 2010 r. Benedykt xvi mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji São Sebastião do Rio de Janeiro. Sakrę przyjął 5 lutego 2011 r. Jego zawołanie to słowa z Drugiego Listu św. Pawła do Tymoteusza: «Omnia sustineo propter electos».

Papież Franciszek 22 czerwca 2016 r. mianował go biskupem diecezji São Carlos, a 21 października 2020 r. metropolitą Brasílii. Jest członkiem rady stałej oraz komisji ds. kultury i edukacji Konferencji Episkopatu Brazylii, a od 2020 r. Papieskiej Rady ds. Jedności Chrześcijan i Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej. Jest znanym teologiem, wykła-dowcą uniwersyteckim oraz formatorem duchownych i świeckich. Od lat pracuje z młodzieżą, angażując się szczególnie w duszpasterstwo akademickie. Był jednym z organizatorów Światowych Dni Młodzieży w Rio de Janeiro w 2013 r. Papież przyznał mu kościół tytularny Świętych Bonifacego i Aleksego.

Richard Kuuia Baawobr ma fr

Urodził się 21 czerwca 1959 r. w Tom-Zendagangn, w diecezji Wa (Ghana). W 1979 r. rozpoczął formację w wyższym seminarium diecezjalnym w Tamale, a dwa lata później wstąpił do Towarzystwa Misjonarzy Afryki (Ojcowie Biali), gdzie kontynuował przygotowanie do kapłaństwa. W latach 1981-1982 odbywał nowicjat we Fryburgu w Szwajcarii. Od 1982 do 1987 r. kontynuował naukę w Instytucie Misyjnym w Londynie. 5 grudnia 1986 r. złożył przysięgę misyjną w St Edward’s College w Londynie, a święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1987 r. Do 1991 r. pełnił posługę jako wikariusz w archidiecezji Kinszasy, w Demokratycznej Republice Konga, następnie wyjechał do Włoch, gdzie studiował egzegezę w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. Kształcił się także we Francji, w Lyonie, z zakresu duchowości ignacjańskiej. Był m.in.: formatorem Misjonarzy Afryki w Kahangala w Tanzanii i dyrektorem domu formacyjnego w Tuluzie we Francji, a od 2010 r. przełożonym generalnym Misjonarzy Afryki (pierwszym Afrykaninem na tym stanowisku) oraz wicekanclerzem Papieskiego Instytutu Studiów Arabskich i Islamskich ( pisai ). 17 lutego 2016 r. Franciszek mianował go ordynariuszem diecezji Wa w Ghanie; sakrę biskupią przyjął 7 maja tegoż roku. Na zawołanie wybrał słowa: «Servus misericordiae Dei». Od 2020 r. jest członkiem i konsultorem Papieskiej Rady ds. Jedności Chrześcijan (obecnie dykasterii). Papież przyznał mu kościół tytularny Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej z Lourdes a Boccea.

William Seng Chye Goh

Urodził się 25 czerwca 1957 r. w Singapurze. Studiował filozofię w wyższym seminarium w Penang (Malezja) oraz teologię w wyższym seminarium w Singapurze. Święcenia kapłańskie przyjął 1 maja 1985 r. Przez kolejne cztery lata był wikariuszem w jednej z parafii w archidiecezji singapurskiej, na-stępnie wyjechał do Rzymu, gdzie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim ukończył dwuletnie licencjackie studia teologiczne. Po powrocie do kraju pełnił funkcję wykładowcy i wychowawcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Singapurze, a w 2005 r. został jego rektorem. W latach 2005-2013 był także członkiem rady kapłańskiej, kolegium konsultorów, diecezjalnej rady duszpasterstwa powołań, kierownikiem duchowym w archidiecezjalnym centrum duchowości. 29 grudnia 2012 r. został mianowany arcybiskupem koadiutorem Singapuru. Sakrę przyjął 22 lutego 2013 r. Na zawołanie wybrał słowa pochodzące z Ewangelii wg św. Jana: «Ut vivant». Rządy w archidiecezji objął 20 maja 2013 r. Pełnił liczne funkcje w Konferencji Episkopatu Malezji, Singapuru i Brunei, której obecnie jest wiceprzewodniczącym. Jest także członkiem wielu instytucji państwowych, m.in. Prezydenckich Rad ds. Harmonii Religijnej oraz ds. Praw Mniejszości. Papież przyznał mu kościół tytularny Najświętszej Maryi Panny «Regina Pacis» w Ostia mare.

Adalberto Martínez Flores

Urodził się 8 lipca 1951 r. w Asunción (Paragwaj). W 1973 r. wyjechał do Waszyngtonu, gdzie studiował m.in. filozofię i język angielski. W 1977 r. udał się do Frascati we Włoszech, gdzie uczęszczał do międzynarodowej szkoły duchowości, prowadzonej przez Ruch Focolari. Następnie odbywał studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie, które ukończył w 1981 r. W kolejnych latach wielokrotnie organizował międzynarodowe kongresy duchowości dla księży, seminarzystów, osób konsekrowanych, młodzieży i rodzin.

Święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1985 r. Pierwsze lata posługi duszpasterskiej spędził w diecezji Saint Thomas na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Po powrocie do Paragwaju posługiwał w archidiecezji Asunción, a 14 sierpnia 1997 r. został mianowany jej biskupem pomocniczym. Sakrę przyjął 8 listopada tegoż roku. Na zawołanie biskupie wybrał słowa: «Ut omnes unum sint». 18 maja 2000 r. Papież Jan Paweł ii mianował go pierwszym biskupem nowej diecezji San Lorenzo. Po siedmiu latach Benedykt xvi przeniósł go na stolicę biskupią San Pedro, a 14 marca 2012 r. mianował ordynariuszem polowym Paragwaju. W 2018 r. został mianowany przez Papieża Franciszka biskupem diecezji Villarrica del Espíritu Santo. Kontynuował posługę w ordynariacie polowym jako administrator apostolski. 17 lutego 2022 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą Asunción. Do 2015 r. był sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Paragwaju, a od 2018 r. jest jej przewodniczącym. Jest także prezesem organizacji zajmującej się pomocą osobom z chorobami nerek oraz prowadzeniem stołówek dla potrzebujących dzieci i dorosłych. Ojciec Święty przyznał mu kościół tytularny św. Jana przy Porta Latina.

Giorgio Marengo imc

Urodził się 7 czerwca 1974 r. w Cuneo (Włochy). W 1993 r. wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Matki Bożej Pocieszenia. 24 czerwca 2000 r. złożył śluby zakonne, a 26 maja 2001 r. przyjął święcenia kapłańskie. Ukończył filozofię na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch w Mediolanie, a także teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Następnie studiował na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana, gdzie w 2002 r. uzyskał licencjat, a w 2016 r. doktorat z misjologii. W 2003 r. przełożeni wysłali go na misję do istniejącego od niedawna Kościoła w Mongolii. Od 2016 r. pełnił funkcję radcy regionalnego Azji i przełożonego zgromadzenia dla Mongolii. 2 kwietnia 2020 r. Franciszek mianował go biskupem tytularnym Castra Severiana oraz prefektem apostolskim Ułan Bator. Sakrę przyjął 8 sierpnia tegoż roku. Jego zawołanie to: «Respicite ad eum et illuminamini». Jest najmłodszym członkiem kolegium kardynalskiego. Papież przyznał mu kościół tytularny św. Judy Tadeusza Apostoła.

Jorge Enrique Jiménez Carvajal cjm

Urodził się 29 marca 1942 r. w Bucaramandze (Kolumbia). Ukończył studia filozoficzne na Papieskim Uniwersytecie Javeriana oraz studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Zgromadzenia Jezusa i Maryi (eudyści) w Bogocie. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1967 r. Był m.in. wychowawcą w seminarium eudystów w Bogocie, dyrektorem studiów w Instytucie Teologii Pastoralnej w Medellín, przełożonym kolumbijskiej prowincji swojego zakonu, sekretarzem Latynoamerykańskiej i Karaibskiej Konferencji Zakonników. 9 listopada 1992 r. został mianowany biskupem diecezji Zipaquirá. Sakrę przyjął 12 grudnia tegoż roku. Jego zawołanie to «Viva Jesús y María». W 1993 r. został wybrany na sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Kolumbii. Następnie pełnił funkcje sekretarza generalnego (1995-1999) i przewodniczącego (1999-2003) Rady Episkopatów Ameryki Łacińskiej ( celam ).

11 listopada 2002 r. został porwany przez partyzantów Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii ( farc ), którzy chcieli wymienić go na kilku swoich bojowników; uwolniono go po kilku dniach w wyniku operacji wojskowej. 6 lutego 2004 r. został mianowany arcybiskupem koadiutorem Cartageny de Indias. Rządy w archidiecezji objął 24 października 2005 r. 25 marca 2021 r. Papież przyjął jego rezygnację z pełnionego urzędu. Papież przyznał mu kościół tytularny św. Doroty.

Arrigo Miglio

Urodził się 18 lipca 1942 r. w San Giorgio Canavese (Włochy). Po studiach w seminariach w Ivrei i Turynie kontynuował naukę na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, uzyskując licencjat z teologii i Pisma Świętego. Święcenia kapłańskie przyjął 23 września 1967 r. Posługę duszpasterską pełnił w rodzinnej diecezji, był także dyrektorem domu rekolekcyjnego oraz domu pomocy. W 1980 r. objął stanowisko wikariusza biskupiego ds. duszpasterskich, a w latach 1981-1992 pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji Ivrea. Był także nauczycielem religii i wykładowcą Pisma Świętego oraz asystentem kościelnym włoskiego harcerstwa katolickiego. Towarzyszył skautom we wszystkich Światowych Dniach Młodzieży, od Buenos Aires w 1987 r. po Panamę w 2019 r.

25 marca 1992 r. Jan Paweł ii mianował go biskupem diecezji Iglesias na Sardynii; sakrę przyjął 25 kwietnia tegoż roku. Jego motto to: «Gaudium vestrum impleatur». 20 lutego 1999 r. został ordynariuszem diecezji Ivrea. W latach 2000-2012 był sekretarzem Konferencji Episkopatu Piemontu. 25 lutego 2012 r. Benedykt xvi mianował go arcybiskupem Cagliari. Pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Sardynii. W Konferencji Episkopatu Włoch przewodniczył pracom Komisji ds. Problemów Społecznych, Sprawiedliwości, Pokoju i Ochrony Stworzenia, a w latach 2006-2016 przewodniczył Komitetowi Naukowemu i Organizacyjnemu Tygodni Społecznych Katolików Włoskich. Rezygnację z rządów w archidiecezji złożył 16 listopada 2019 r. Papież przyznał mu kościół tytularny św. Klemensa.

Gianfranco Ghirlanda sj

Urodził się 5 lipca 1942 r. w Rzymie. Po ukończeniu szkoły w latach 1962-1965 pracował w rzymskim oddziale producenta samochodów «Fiat». W 1966 r. ukończył doktoranckie studia prawnicze na Uniwersytecie Rzymskim «La Sapienza». W tym samym roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. 24 czerwca 1973 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie od 1975 r. pracował jako wykładowca. W latach 1995-2004 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa Kanonicznego, a od 2004 r. do 2010 r. był rektorem tej uczelni.

W Kurii Rzymskiej w latach 2018-2022 był członkiem Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, a wcześniej konsultorem różnych kongregacji i rad: Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego; Kongregacji ds. Duchowieństwa; Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych; Papieskiej Rady ds. Świeckich; Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów; Kongregacji ds. Biskupów; Kongregacji Nauki Wiary. Pełnił również funkcję sędzi w Sądzie Apelacyjnym Państwa Watykańskiego. Współpracował przy redagowaniu konstytucji apostolskich, jest także autorem licznych publikacji z zakresu prawa kanonicznego. Otrzymał tytuł doktora honoris causa na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu w Salamance. Papież przydzielił mu diakonię Najświętszego Imienia Jezus.

Fortunato Frezza

Urodził się 6 lutego 1942 r. w Rzymie. Formację kapłańską odbył w niższym seminarium duchownym w Bagnoregio i wyższym w Viterbo. Święcenia przyjął 28 czerwca 1966 r. Studiował teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim oraz Pismo Święte w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W latach 1971-1984 był proboszczem w Spicciano i jednocześnie wy-kładowcą Pisma Świętego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim oraz w kilku instytutach nauk religijnych. W 1983 r. rozpoczął pracę w Sekretariacie Generalnym Synodu Biskupów, a w latach 1997-2014 był jego podsekretarzem. W 1999 r. został mianowany prałatem honorowym Jego Świątobliwości, w 2013 r. kanonikiem Bazyliki św. Piotra, a w 2022 r. kamerlingiem. Przez wiele lat był kapelanem w żeńskich klasztorach, a także kapelanem drużyny piłkarskiej a.s. Roma. Jest autorem 123 publikacji, głównie o tematyce biblijnej. 23 lipca 2022 r. przyjął święcenia biskupie. Jego motto to: «Loquendo Scripturas aperiens». Papież przydzielił mu diakonię Najświętszej Maryi Panny in via Lata.