Pragnienie Boga

Pobożność ludowa jest językiem złożonym ze znaków zewnętrznych i wspólnych zwyczajów, poprzez które lud wyraża swoją religijność. Pielgrzymki do miejsc świętych, odwiedzanie sanktuariów, lokalne otaczanie nabożeństwem Najświętszej Maryi Panny i świętych, zwyczaj całowania i dotykania świętych posągów, oddawanie czci relikwiom, odmawianie litanii i przechowywanie obrazków należą do pobożności ludowej, zwłaszcza katolickiej. W związku z tym, że zwiększa się uczestnictwo w tych zwyczajach w różnych częściach świata, bo zjawisko to wzmaga się w okresach kryzysów i pandemii, «Kobiety Kościół Świat» zachęca do refleksji nad pobożnością jako sposobem wyrazu wędrującego ludu, który jest spragniony Boga, i nad rolą, którą odegrały kobiety w jej rozpowszechnianiu na poziomie zbiorowym i w dawaniu o niej świadectwa, pojmowanego również jako indywidualne zaangażowanie na rzecz wspólnego dobra. Pobożność ludowa nie jest zatem ubogą lub pechową krewną «prawdziwej» religii. Nie może być przeciwstawiana mentalności ludzi wykształconych bądź oficjalnemu kultowi liturgicznemu. Nie jest też pozbawiona treści. Przeciwnie, będąc owocem duchowości inkulturowanej przekazuje treści wiary drogą symboli. Z pewnością pewne wypaczenia podporządkowały niejednokrotnie pobożność ludową logice przesądu, a wiemy też, że pobożność ogólnie rzecz biorąc, indywidualna lub zbiorowa, może niekiedy przeobrazić się w idolatrię, uzależnienie lub nabrać cech mitu. Lecz oświecona przez Pismo Święte i ożywiana przez życie liturgiczne, pobożność ludowa wyzwala zapał ewangelizacyjny, bardzo ważny dla Kościoła, a w konsekwencji dla całego świata, jak przypominali posoborowi Papieże, od Montiniego po Bergoglia. Negowanie jej oznaczałoby nieuznawanie działania Ducha Świętego, który właśnie poprzez pobożność indywidualną lub zbiorową prowadzi na drogi wiodące do odkrycia źródeł i radykalności przesłania chrześcijańskiego, ułatwiając dawanie mu świadectwa. Pobożne odmawianie Różańca, jeśli nie sprowadza się do jednostajnego powtarzania słów lub praktyki o charakterze niemal zabobonnym, staje się modlitwą kontemplacyjną, która pomaga odczytywać naszą osobistą historię i historię powszechną w kluczu wiary, a zatem na głębszym poziomie nawraca nas na wartości ewangeliczne. Również nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa, jeśli jest wolne od emocjonalnego intymizmu, zachęca do otaczania czcią tego, co jest istotą życia chrześcijańskiego, czyli miłości bliźniego, i do wprowadzania jej w życie.

Francesca Bugliani Knox