Przed naszymi oczami rozpościera się bezlitosna i rozdzierająca tragedia w całym swoim bezmiarze. Wraz ze wszystkimi zamieszanymi w nią osobami. Są tam przede wszystkim matki morderczynie, winne najokrutniejszej i najbardziej niepojętej zbrodni, same (często) przerażone w obliczu pustki, którą stworzyły i na którą patrzą w osłupieniu. Za nimi i wokół nich osoby, które na różne sposoby – zwłaszcza spojrzeniami uparcie zwróconymi w inną stronę - «pomogły» im porwać się na czyn, który zawiódł je do więziennego szpitala psychiatrycznego w Castiglione delle Stiviere, gdzie rozgrywa się akcja filmu Fabrizia Cattaniego. Na koniec są też ofiary zbrodni, dzieci zabite przez kobiety, które nosiły je przez dziewięć miesięcy, wydały na świat i, w wielu przypadkach, bardzo kochały. Te dzieci powracają nieustannie w opowiadaniach kobiet z Maternity Blues , w migawkach z przeszłości (ograniczonych, ale i strasznych), lecz przede wszystkim w codziennych słowach («brak mi go») matek tak różnych, które łączy ze sobą bezwzględną nicią straszny moment złego wyboru. Narracja filmu jest sucha, ponura, a ten wybór uwydatnia jeszcze bardziej kolorowy świat dzieci, które wszyscy – przynajmniej w pewnej mierze – mogliśmy byli uratować.