Kamień po kamieniu, gołymi rękami aż po zbocza Potosí. W taki sposób grupa pięćdziesięciu małych kobiet, z czarnymi warkoczami i w kolorowych, wielowarstwowych spódnicach, zbudowała malutki kościółek, który znajduje się na szlaku prowadzącym do Cordillera Real, na wysokości 6088 m i w odległości 25 km na północ od La Paz. Dociera się tam stromymi schodami, z których rozpościerają się wspaniałe widoki, a typowe kamienie obrabiane przez Inków w kształcie wielościanów łączą się z cegłami z gliny mieszanej ze słomą. Nierozerwalna więź łączy rdzenną ludność Boliwii i południowego Peru z przyrodą, pejzażem i pobożnością ludową. Kobiety zawsze, w historii i na całym świecie, wnosiły decydujący wkład w budowę kościołów, kaplic, miejsc modlitwy. Swoimi pragnieniami, determinacją, osobistymi ofiarami, a ostatnio także projektami jako architektki. I choć, jak nam mówi w tym numerze Eva Hinds, autorka wspaniałej Capilla Cardedeu, godzinę jazdy samochodem od San Salwador, nie istnieje specyficzny styl kobiecy w architekturze, to jednak prawdą jest, że projektując i rysując, kobiety przejawiają szczególny typ wrażliwości na wymogi osób bywających w tych miejscach, kto potrzebuje tych przestrzeni, by żyć.

Kościół, pojmowany jako wspólnota chrześcijańska, jest ciałem nieustannie się przeobrażającym, i są nim także jego przestrzenie sprawowania kultu, twierdzi Francesca Daprà z Politechniki w Mediolanie w tym numerze, zadając pytanie: jakie są potrzeby współczesnych mieszkańców w odniesieniu do budynków kultu religijnego? Na pytanie to daje możliwą odpowiedź tekst napisany przez syna o Daphne Acton, dla której idea wieloetnicznego kościoła afrykańskiego stała się inspiracją całego projektu architektonicznego. (silvina pérez)